Pustelnik

Na szczycie góry, gdzie wiatr nie niesie słów, 

stoi On — nie z potrzeby, lecz z wyboru. 

Jego płaszcz — utkany z milczenia, 

jego lampa — światło, które nie oślepia, lecz prowadzi.

Nie szuka tłumów, lecz siebie w odbiciu gwiazd, 

bo prawda nie mieszka w hałasie, lecz w szeptach. 

Jego kij — nie broń, lecz wsparcie w drodze, 

która wiedzie nie w przód, lecz w głąb.

Oczy Pustelnika nie patrzą — one widzą. 

Nie to, co powierzchowne, lecz to, co wieczne. 

Bo samotność nie jest pustką, lecz przestrzenią, 

gdzie dusza może mówić bez echa.

Nie ma tu triumfu, nie ma też porażki — 

jest tylko obecność, czysta jak śnieg. 

Pustelnik nie uczy — on przypomina, 

że światło, którego szukasz, już w Tobie płonie.

To nie ucieczka, lecz powrót. 

Nie izolacja, lecz integracja. 

Nie koniec drogi, lecz jej początek. 

Pustelnik — to Ty, gdy słuchasz ciszy.